Zomergasten – Hans Teeuwen

Dat ik erbij in slaap val, kan aan mij liggen, aan Wilfried of aan Hans. Aanvankelijk ben ik benieuwd, maar al gauw heb ik te doen met Wilfried, terwijl Hans hem echt wel op zijn gemak probeert te stellen.
‘Het is voor ons allebei de eerste keer.’
Dat zegt Hans niet gauw. Het meeste is voor de miljoenste keer, of het nou eten of drinken of roken of vingeren of optreden is. In dat opzicht laat hij Herman van Veen ver achter zich. Herman heeft het eeuwig nodig op zijn maniertje te drijven bij opkomst. Hart gesloten, ogen dicht, kromgebogen en als hij dan in het zonnetje staat, snel even de rug recht en de hele klok rondkijken, zijn publiek.
Hans doet het Anders.
Hans concentreert zich, de zaal is zijn concentratiekamp. Een moment van onoplettendheid en de kucher kucht en Hans is weer bij de les, of niet. Dan wordt het een vervelende avond.

Dat stuk heb ik gezien en ook nog dat Wilfried hem hierin niet kan volgen. Wat iets blootlegt. Gebrek aan intelligentie van Wilfried, gebrek aan concentratie van Hans, of, en dat zou mooi zijn, dat Wilfried niet in een concentratiekamp te vangen is.
En zie, daar ga je al als kijker – daar is Hans mij kwijt.

In een opperste poging bij hem te blijven verzak ik in een verleden waarin Hans voor mijn neus opdook met een vibrator, een herinnering die sterker is dan het slappe gelul waarmee hij nu komt.
‘Dus dit is live?’
Dat vroeg hij toen niet, toen zat hij erin, opperste concentratie, dat werk, dat is het verschil.

Het is in de vroege jaren ’90 vorige eeuw in het plaatsje Budel, het geboortedorp van Hans. Hans staat nog in de kinderschoenen van het theater, weinigen kennen hem,  maar er is er een die hem echt kent, zijn moeder.
Leun wist het vanaf het begin. Toen zij rustig op zaterdagmiddag weg kon als de tv maar aanstond. Hansje was gek van de tv en de komieken erop. Hij zat uren op de bank en zoog ze op, zijn helden, en als dan mama thuis kwam, vroeg hij niet om het snoepje van de week, maar trakteerde haar erop. Alles wat zij gemist had, het komische, de beweging, de snelheid, het onverwachte, de gekke bekken. Zijn moeder  was een en al hart en ziel voor dat wilde, ongecontroleerde, ritmische, wonderlijke van dit kind dat haar kind was, en die zijn elastieken bek met de week oprekte en altijd verder rekken zou.

Het is Kerst en we zijn bij Leun en Hubert, mijn lief en ik. Leun vertelt verhalen over Hans in dat prachtige Brabantse accent van haar, terwijl wij smullen van haar warme wijn met appelflappen en de hond met zijn grote kop van schoot naar schoot gaat, een grote hond, een labrador waar Hans het altijd nog over heeft op de podia. Leuns vrijer is er ook, Hubert, een befaamd vogelaar met een groen hart. Hij wijst naar een groenling die het in zijn groene kop haalt met Kerst hier in de kale tuin te gaan zitten. Mellie Uyldert, die is er ook, glimlacht om dit onverwacht laaiend enthousiasme van de stille natuurman.

Leun kan de hond niet aan. Dit zie je al onder de wijn, maar het blijkt pas echt buiten in de natuur waar Hubert de behoeder is en die wij mogen betreden onder zijn natuurlijke leiding. Mellie in bruine lange broek, paarse hes en wollen jas, compleet met haarband met een zilveren libelle erop en ook de hond mag mee, mits aan de lijn. Aangelijnd rent Leun achter de hond tot haar tong op de schoenen hangt. Mijn lief neemt het over. Ik ken hem nog maar net en dan zijn lieven op hun liefst. In vijf minuten heeft de lieverd de labrador keurig naast zich, als een geboren leidhond die onwillige leden van de roedel in de nek bijt, geeft hij korte rukjes aan de riem die het oerinstinct wekken en de jonge labrador tam als een lam maken.
Leun is niet de vrouw die halsbanden met tanden om een hondennek doet, Leun is de moeder van Hans.

‘s Middags moet ze even weg en zoals ze dat bij de kleine Hans gewoon was, zo doet ze dat nu bij ons. Ze zet ons voor de tv en stopt er een komische video in. Van Hans.
‘Niet schrikken hoor, Hans is een lieve jongen met een hart van zuiver goud maar hij ziet alles en is heel alert en neemt geen blad voor de mond, zo is hij, vroeger al, want wat erin zit moet eruit.’
Mellie Uyldert knikt alleswetend.
‘Dat is Uranus, die is van de vernieuwing en gaat over grenzen. Uranus geeft intuitie, het is de planeet van de astrologie. Hij heeft in mijn eigen horoscoop ook een belangrijke positie.’
Moeder is er nog niet geheel gerust op dat de wijze Mellie haar zoon aankan.
‘Ik zeg erbij dat Hans wel alle heilige huisjes om schopt, dat heeft hij ook altijd al gedaan.’
‘Dat is de planeet Pluto, die zet de boel op de kop, wat hard nodig is als een maatschappij is vastgeroest. Als Uranus en Pluto een aspect met elkaar maken, dan beleef je wat. Ik heb in mijn leven heel wat horoscopen gezien met aspecten tussen die twee. Dat geeft mensen die ertoe doen. Laat hem maar zien.’

Daar zitten we keurig op een rijtje voor het scherm, Mellie Uyldert in het midden, mijn lief en ik aan de flanken. De zoon laat het achterste van zijn tong letterlijk zien in dit allereerste optreden. Het centrale thema is seks, met name de vibrator. We zitten ademloos en hijgend voor het scherm, lief en ik. Mellie is na 1 minuut vertrokken naar dromenland, een gelukzalige glimlach om haar mond.

‘Als ik dan toch moet kiezen tussen Chaplin en Buster Keaton…..’
Ik ben terug bij het scherm, bij Wilfried en Hans.
‘… dan kies ik toch Buster Keaton, dat hele kleine mannetje met 500 politieagenten achter zich aan…’
Hans glimlacht zo breed dat alle donkere spleetjes tussen zijn tanden het licht zien. Je ziet dat hij dat kleine mannetje ziet, met 500 politieagenten hollend achter hem aan, zonder hem ooit te pakken te krijgen… Je ziet Hans ten voeten uit.